Weblog 2. Tell about dancing

Saturday the 9th of march my dance group joined a dance competition.  It wasn’t the first time we joined. Absolutely not. Since january 2013 we join a serie of dance competitions whose the finals are the 23th of march. I’m so excited!

 Since september 2012 I teach showdancing to young girls in the age from nine till sixteen years old. I’m not the only choreographer. Together with four other young ladies we are working in a team of instructors. The staff has individual his own tasks. My task is to pay attention to the technical aspects of the dancing girls.For example  I observe their attitude. The girls are sometimes a little bit shy and lax in their dancing.  I can understand it. They are teenagers. But I want to learn the girls that they could take their beauty expression during dancing.

How my dance story starts. I was four when I started with ballet. Something my mother wanted. Now it means I am a danser for sixteen years. My Goodness! That is very long.   I started since I was a little girl. I was wearing a pink ballerinacostume and pink little balletshoes. After all it was quite cute.

At the age of twelve I chose to stop with lessons in ballet and to begin in lessons of modern and jazzdance. I think this kind of dancing was better for me because I think this kind of dance is more cool. Presentation during the dance is more important than the technical aspects. Furthermore I don’t realy have the right body of a ballerina. Moreover I am not lissome enough. At my fourteenth till my eighteenth I have practiced Hip-hop and streetdance lessons. That was a good experience for my self-confidence and timing.

I love to dance. I think I don’t want to make my money with dancing. I think that’s almost impossible. Teaching is something new of my dance experiences. I like it very much! If you are a choreographer you can imagine so much ideas. It is an amazing feeling if the dancers perform the dance like you want they do. A choreography is a product that you only can perform. A dance isn’t a touchable memory. I think that’s the pullback factor of dancing.

My first blog in English: Why do I love France.

Almost a year later I try to resume the art of blogging . Before I begun to write I have looked to my previous blogs. I wrote about Paris, the city of love.  After almost  one year I look back to the amazing trip to  Paris. I realize that time flies when you are having fun.

I really like to be in France. For the last five years I’m every summer in France. To the same city, like every year, Le Lavandou (the lavender). Le Lavandou is a small port town located  at the Mediterranean Sea. The city  has about 6000 habitants.

I really love this city because it’s small but compact. You could walk from the beach to the centre . This area is very old. It has a lot of steps in narrow alleys. The supermarket where I always do my shoppings  is hard by the centre of the city.

The special thing about the city is it has twelve beaches. Yes, you read it right, twelve sunny beaches. The years I come to Le Lavandou I haven’t view yet all beaches. That doesn’t means I haven’t been through a lot. I met my first love at one of my holidays, I have viewed many vets ( because my little dog was often ill during the holidays), I have viewed many concerts at the beaches and every year I celebrate Quatorze Juillet with the French people with a lot of fresh rosé

My passion of France is the beautiful language.  I speak French reasonably and I want to improve it.  The culture, French people are very proud to their culture and history. They will deliver it to foreigners. And the country itself, I love it! Every French angel has its own landscape. The Cote d’Azur is my favorite region of France. I love the flowers, the sky the blue sea. I understand why a lot of artists went to the south of France.

Mevrouw, loopt u even mee?

Goede Vrijdag, de laatste dag voor de Paasdagen en de eerste dag dat basisschoolkinderen een lang weekend hebben sinds de Kerstvakantie. Goede Vrijdag is bedoeld om het lijden van Jezus Christus te herdenken. Anno 2012 gedenkt iedereen op een eigen manier en dat gaat vaak gepaard met een dagje uit. Zo gingen mijn moeder en ik dit jaar niet naar IKEA of de woonboulevard. Ook niet naar een museum of een pretpark/speeltuin. Mijn moeder en ik gingen op Goede Vrijdag een dagje winkelen in Rotterdam. We hebben zo’n beetje alles afgestruind. Winkel in, winkel uit. Veel kijken weinig kopen. Maar onlangs dat we relatief weinig kochten gingen bij  vrijwel alle winkels waar we uitliepen de detectiepoortjes af. Natuurlijk viel mij dat niet op. Mijn moeder daarentegen was meer oplettend.

De laatste winkel die we afstruinden was de grote Vroom & Dreesmann. Tevens was dit ook de winkel waar ik die dag voor het laatst als vrij consument rond kon lopen. Want bij de uitgang van dit warenhuis werd ik aangehouden door een grote donkere meneer van twee meter lang. ‘’Mevrouw, het poortje gaat bij u af. Loopt u even mee? ‘’ Ik kon wel door de grond zakken. Wat moest ik doen? Wegrennen is verdacht en protesteren is zinloos. Dus er zat niets anders op dan met de beveiligingsmeneer mee te lopen. Aangekeken door nieuwsgierige neuzen. Eenmaal in het hokje, waar al die kleine teeveetjes ook staan, moest ik al mijn spullen aan de beveiligingsmeneer laten zien. De inhoud van mijn portemonnee, fotootjes, mijn agenda, de inhoud van mijn handtas en  alsof het niet gênant genoeg was moest ik ook mijn net-gekochte  zomerkleding laten zien. De beveiligingsmeneer kon uiteraard niets tussen mijn spulletjes vinden wat ook maar iets met diefstal te maken had.

 ‘’Heb je ook make- up bij je?’’ Vroeg de meneer? Hoewel ik soms een verschrikkelijke make-uptut kan zijn had ik deze keer niets bij me van dit. De beveiligingsmeneer ging zelf in mijn tas graaien. Wat ik trouwens erg brutaal vond. Maar hij had de boosdoener in mijn tas wel gevonden.. Een mini-parfumflesje van vier jaar oud waar de streepjescode nog opgeplakt  zat. Geen vervolging. Wel excuses voor het ongemak van de beveiligingsmeneer. Een lachende moeder maar een lange dag. Ik hoef voorlopig niet meer naar Rotterdam, de onveiligste stad van Nederland.

Notre Dame de Paris

Tijdens het tripje naar Parijs konden we Onze Lieve Vrouwe natuurlijk niet overslaan. Zaterdag (25 februari) waren we om half 10 op pad. Ik moet zeggen dat het ontbijt in het hotel echt verrukkelijk was.

We namen de metro. We stapten uit  bij het  Île de la Cité. Dit kleine eilandje in de Seine is het oudste gedeelte van Parijs. Ik ben nog steeds benieuwd naar de verhalen en gebeurtenissen die op dit historische stukje aarde hebben afgespeeld. Daar zal ik later eens over schrijven.
We liepen langs de kade richting de Pont Neuf, de oudste brug van Parijs. Over deze brug gaan veel verhalen. Ik heb gehoord dat Pont Neuf een nogal geromantiseerde brug is. Mensen die hun grote liefde hadden verloren en niet meer verder wensten te leven vonden hun dood bij de afsprong van de Pont Neuf. Romantischer kan niet zullen we maar zeggen.

We liepen richting de Notre Dame. Opeens moest ik denken aan die gewldige Disneyfilm. Toen we dichter op de Notre Dame afliepen waande ik mij even in diezelfde tekenfilm. Ik kon de beelden en de waterspuwers bijna zien bewegen.
Er stond gelukkig geen lange wachtrij voor de kathedraal. We konden vrijwel direct naar binnen lopen. Het was mooi geweest dat we de Notre Dame in alle rust en stilte van binnen konden bekijken. Echter was er een dienst binnen. De kathedraal was stampvol. Opzich niet verkeerd. De Parijzenaars leken geen last te hebben van de ontkerkelijking. Hoewel het meer toeristen waren die de dienst bijwoonden. Ik ga mij niet in een discussie mengen over ontkerkelijking en geloof. Ik heb in elk geval twee euro gegeven aan de kerk en een kaarsje aangestoken voor opa. Ik hoop dat hij er bij was.

Toen we de kathedraal uitliepen bleek dat we precies op het goede moment de kathedraal haddden bezocht. Er stond nu namelijk een enorme rij voor de ingang. Buiten hebben we ook nog een rondje om de Notre Dame gelopen. De voorkant alleen is niet het enige wat bijzonder is. Aan alle kanten is aandacht besteed. Dat was duidelijk te zien. Aan de zijkant van de kathedraal was een klein park met een speelveldje. Ik vermoedde dat daar een aantal zigeuners zaten. Aan de achterkant van de kathedraal was een pleintje met zitplaatsen en een aantal souvenirwinkeltjes. We namen een pauze om een blik te werpen op de plattegrond. Wij zijn ook maar toeristen.

Mijn moeder stelde voor om een kijkje te nemen in het Picassomuseum. Dat scheen aan de overkant te zijn van  Île de la Cité. Ach op zo'n citytrip ben ik overal voor in, dus we staken de Seine weer over en liepen richting het Centre Pompidou, het centrum waar liefhebbers van moderne kunst hun ei kwijt kunnen. Er liepen veel moderne figuren rond moet ik zeggen.
Er reden veel 'moderne' auto's. Er waren ook veel winkeltjes met  'moderne' kleding en ultra 'moderne' prijzen. De wandeltocht naar het Picassomuseum was al een middag vol moderne kunst. We hadden er, na een aantal keer verkeerd lopen, drie uren over gedaan om bij het Picassomuseum te komen. Eenmaal daar, bleek het museum tot 2013 gesloten te zijn wegens verbouwingen. Het museum moest vast 'gemoderniseerd' worden. 

We liepen  naar het dichtst bijzijnde metrostation en namen de metro terug richting ons hotel. We namen een tussenstop bij de Arc de Triomphe. In plaats van een museumbezoek namen we een bezoekje op het topje van dit enorme bouwwerk. 284 traptreden boven de grond. Het uitzicht was geweldig!



Paris, Ma Belle. Vendredi le 24 fevrier 2012

Ik ben inmiddels een week thuis, heb het 'normale' 'Hollandse' leven weer opgepakt. Maar nogsteeds mis ik Parijs met al haar pracht en praal. Om mijn liefdesverdriet te verwerken kan ik op 'z'n minst een klein verslagje maken van dit onvergetelijke weekend. Te beginnen met vrijdag, 24 februari 2012.

Vrijdagochtend vertrokken we om 07.00 uur uit Sneek. We liepen een kleine vertraging op omdat we Foxy nog bij de oppas moesten brengen. Onlangs deze vertraging van ongeveer drie kwartier verliep de reis voorspoedig en snel. We hadden genoeg te snoepen meegenomen. Ook draaiden we een CD met allerlei Franse chansons. Zo konden we gaandeweg onze luistervaardigheid opfrissen en uitspraak oefenen. Echter begonnen die jarenzeventig deuntjes mij op het laatst de strot uit te komen.  Maargoed, we hadden wel plezier onderweg.

Om 14.00 uur kwamen we aan bij het hotel. Toen we uit de auto stapten voelden we een onverwacht temperatuurverschil. Het thuisfront maakte ons van tevoren al duidelijk dat we ons warm aan moesten kleden. Ik had drie truien en vier paar sokken meegenomen, om een kleine impressie te geven over de inhoud van mijn weekendtas. Echter was het niet de kou die ons tegemoed kwam, maar de warmte.
Na het inchecken en nadat we onze hotelkamer als ons eigen thuis hadden ingericht, ruilde ik mijn winterlaarzen in voor mijn gympen. Die had ik op de valreep meegenomen. Godzijdank.

Tijd om lang te relaxen was er niet. Moeders wilde direct op pad. We liepen naar het dichtstbijzijnde metrostation, Saint Ouen. Wat een gemak. Het metrostation was maar 100 meter lopen van ons hotel. Om 14.30 zaten we in de drukke metro richting de Champs Elysées. We stapten uit bij het station Grand Palais. Vanaf daar liepen we via de Place de la Concorde naar de beeldentuin van het Louvre. Of het een echte beeldentuin was weet ik niet. Er stonden in elk geval veel beelden.

De zon scheen geweldig. We hadden de hele middag wel in het park kunnen vertoeven. Maar we hielden ons natuurlijk aan de planning. We zouden de hele Champs Elysées belopen dus dat hebben we ook gedaan. Van het Grand Palais naar het Louvre. Van het Louvre naar de Arc de Triomphe en van de Arc de Triomphe weer terug naar het Grand Palais. Een tocht die een middag plus avond duurde.

Het was fantastisch. Op de Champs Elysées is zo veel te zien en te horen. Mooie mensen, minder mooie mensen, rijk, arm. Winkels van Wibra tot Louis Vuitton en auto's van Opel tot Ferrari. Werkelijk alles is bijzonder op de Champs Elysées.
Om een uur of acht namen we de metro terug naar ons hotel. Wat achteraf niet zo'n bijzonder tijdstip was.
Als we anderhalf uur langer waren gebleven op de Champs Elysées hadden we de César uitreikingen LIVE meegemaakt. Die werden dezelfde avond uitgereikt in in het Theâtre du Châtelet. Een gebouw waar we minstens drie keer langs liepen.

Hulde aan de burka

Zoals je het ziet op televisie, in de krant, of als je luistert naar de radio: Er is altijd wel iets mis met de burka. Oké, het ziet er ook niet heel flatteus uit en communiceren gaat ook niet echt gemakkelijk. Maar toch heb ik veel respect voor Moslima’s die een burka dragen. Sterker nog, ik zie wel voordelen in het dragen van een burka. Je hoeft er nooit meer over in te zitten hoe je haar zit, wat voor make-up je draagt en het belangrijkste, je hoeft er niet meer over na te denken wat voor kleding je aantrekt. Als ik een burka zou dragen zou ik iedere dag een andere kleur aantrekken. Zeven dagen in de week, zeven kleuren van de regenboog. Of mag dat misschien niet?

Het dragen van een burka is in de eerste plaats voor het uitten van het geloof. En dan moet je er niet als een regenboog bij gaan lopen. Oké, geen zeven kleuren dus. De standaard kleur die ik kies voor mijn burka wordt dan hemelsblauw. Dan val ik ook niet zo op in het zwembad. De vrouwen in het zwembad kijken je dan wel verbouwereerd aan maar ik zwem sneller dan zij en mijn figuur komt ook beter uit dan die gezette mevrouw in dat veel te strakke badpak.

Misschien ben ik een beetje doorgedraaid maar ik vind het heel knap dat er vrouwen zijn die een burka dragen ter geloofsovertuiging en angst. Angst voor mannen die zeggen dat het anders moet. Dat de schoonheid van een vrouw bedekt moet worden. Ik heb mij laten vertellen dat er ongeveer driehonderd vrouwen in Nederland in een burka rondlopen. Driehonderd. In Den Haag zijn ze er nog steeds niet uit. Officieel mogen we geen ‘gezichtsbedekkende’ kleding dragen. Alleen ter uiting van feestelijkheden zoals het carnaval. Misschien is mijn zevenkleurenoptie voor de burka dan toch niet zo slecht.

Reinhilde Céleste